METODA ANIMACJI SPOŁECZNOŚCI LOKALNYCH NA RZECZ DOBRA WSPÓLNEGO

78 | Tabela 5: typologia powstających dóbr wspólnych zaproponowana w ewaluacji sposobu wdrażania metody animacji lokalnej na rzecz dobra wspólnego KATEGORIA DEFINIOWANIA DOBRA WSPÓLNEGO OPIS Dobra materialne Zasoby materialne, z których każdy może skorzystać, np. produkty lokalne. Przestrzeń publiczna Przestrzeń jako miejsce, które jest dla wszystkich, ale za które bierze się współodpowiedzialność. Promocja regionu Promocja zasobów regionu, jego dziedzictwa i lokalnej historii. Zaspokajanie potrzeb i oczekiwań społeczności Dobro wspólne jako mówienie językiem korzyści oraz potrzeb w celu zaspokojenia pewnych oczekiwań. Budowanie wspólnoty oraz tożsamości regionalnej Integracja wspólnych wartości, wzmacnianie lokalnych więzi społecznych, kultywowanie tradycji lokalnych. Współpraca jako podstawa dla rozwoju społeczności Różnego rodzaju inicjatywy mające pozytywny potencjał w animacji harmonijnego rozwoju społeczności (na zasadzie współpracy czy partnerstwa). Dbanie o otwartość i poszanowanie autonomii innych Kultywowanie szacunku dla innych, edukacja dzieci i młodzieży, edukacja obywatelska. Środowisko naturalne Dbanie o przyrodę i ekologię, np. o czyste powietrze, wody, lasy. Źródło: Raport z ewaluacji sposobu wdrażania metody animacji lokalnej na rzecz dobra wspólnego . Dobra wspólne określone w ramach programu mają charakter bliższy dobrom publicznym, do- stępnym dla wszystkich i nierywalizacyjnym. Bliższy, gdyż niekiedy w dostępie do nich pojawiają się czy też mogą pojawiać się pewne ograniczenia. Nie dotyczy to np. powietrza czy tradycji lokal- nych, ale wiele dóbr o charakterze infrastrukturalnym – choć są ogólnodostępne – w określonym momenciemogą byćwykorzystywane tylko przez określoną liczbę czy grupę użytkowników. Nieza- leżnie od tegowszystkie dobrawspólne zdefiniowane przez partnerstwa zostały uznane zawspólne i przynoszące korzyści całej społeczności. Wkilku przypadkach dobromwspólnym, jakimbyły lokal- ne zasoby czy tradycje, przypisano łatwo rozpoznawalne przez mieszkańców symbole . Wydaje się, że ten zabieg ułatwił identyfikację mieszkańców z dobremwspólnym. Przykłademmoże być jabłko jako symbol lokalnych zasobów i produktówWarki (projekt „Owoc naszej pasji”). Warto zwrócić uwagę także na dobra wspólne „spersonalizowane”, np. dzieci, młodzież czy seniorów. Można powiedzieć, że z założenia tego typu dobra dotyczą tylko określonej części społeczności, nie mają więc powszechnego charakteru. Okazało się, że tak jednak nie jest, po pierwsze dlatego, że to społeczność określiła tę grupę jako dobro wspólne wymagające szczególnej troski czy opieki. Po drugie, troska o dzieci, seniorów czy młodzież przynosi korzy- ści całej społeczności lokalnej.