METODA ANIMACJI SPOŁECZNOŚCI LOKALNYCH NA RZECZ DOBRA WSPÓLNEGO

| 77 • realizatorzy wykorzystują i łączą zasoby różnych partnerów lokalnych, należących do róż- nych sektorów (samorządu, organizacji społecznych, biznesu), • partnerstwo koncentruje się nie tylko na obiektywnym, materialnymprzejawie dobrawspól- nego, lecz także na samym procesie jego konstruowania, dyskutowania i doświadczania. Użyteczność metody animacji oznacza również, że jest funkcjonalna , czyli spełnia funkcje, dla których została zaprojektowana, opisane wcześniej w rozdziale trzecim. Na podstawie analizy wyników ewaluacji sposobu wdrażania metody oraz wcześniejszych badań poszcze- gólnych edycji programu z lat 2009, 2012 i 2014 można sformułować kilkanaście kluczowych wniosków dotyczących funkcjonalności metody animacji w praktyce 33 . Punktem odniesienia dla określenia tych wniosków jest pięć fundamentów metody, gdyż niezależnie od sposobu jej wdrażania muszą być one zachowane. Analizęfunkcjonalnościmetodynależyzacząćodkwestiinajważniejszej, czyli dobrawspólnego . Na wstępie warto zwrócić uwagę, że ten element metody budził początkowo wątpliwości co do praktycznego zastosowania ze względu na trudności ze zrozumieniem i z wprowadze- niem w życie idei dobra wspólnego. W ewaluacji pierwszej edycji programu była mowa o tym, że koncept dobra wspólnego był przez jej uczestników wskazywany jako trudny i nieintuicyjny. Badania kolejnych edycji oraz badanie sposobu wdrażania metody wykazały, że mimo tych początkowych trudności i wątpliwości społeczności lokalne poradziły sobie z określaniem dobra wspólnego . Co więcej, ewaluacja piątej edycji programu pokazała, że dobro wspólne ma istotne znaczenie dla skuteczności wdrażania metody animacji, bo tam, gdzie udało się jasno przedstawić ideę dobra wspólnego i dobrze je zdefiniować, ta skuteczność była większa. Duże znaczenie dla przyswojenia sobie idei dobra wspólnego przez społeczności lokalne był stale doskonalony sposób przekazywania jej przez ARFP i współpracujących z nią animatorów. We wszystkich zrealizowanych projektach udało się zdefiniować dobro wspólne, ważne dla mieszkańców społeczności lokalnych, tak to przynajmniej ocenili ich realizatorzy i uczest- nicy. To, co zostało przyjęte jako dobro wspólne przez poszczególne partnerstwa, było zróżni- cowanie , tak jak zróżnicowane były społeczności uczestniczące w programie. Można je jednak pogrupować w kilka głównych typów dóbr wspólnych: 33 W analizie wykorzystano: T. Schimanek (red.), A. Gołdys, P. Zalewski (współp.), Raport z ewaluacji sposobu wdrażania metody ani- macji społeczności lokalnych na rzecz dobra wspólnego , Warszawa 2019; Ł. Ostrowski, R. Rudnicki, Ewaluacja III edycji progra- mu „Lokalne Partnerstwa PAFW”. Raport końcowy – zestawienie wniosków i rekomendacji, 2014; M. Tędziagolska (red.), I. Konieczny, A. Stanaszek, T. Tędziagolski, P. Sieczkowski, Ewaluacja Programu „Lokalne Partnerstwa PAFW”. Raport końcowy (I, II edycja), 2012; A. Baczko-Dombi, A. Komendant-Brodowska (współp.), Lokalne Partnerstwa PAFW. Ewaluacja I Edycji Programu. Raport z badań , 2009.