METODA ANIMACJI SPOŁECZNOŚCI LOKALNYCH NA RZECZ DOBRA WSPÓLNEGO

| 43 Zakres, skala i sposób przeprowadzenia diagnozy społeczności lokalnej zależy nie tylko od po- trzeb, lecz także od możliwości inicjatorów wdrażania metody. Naturalne jest, że im więcej wiedzy o potrzebach i możliwościach społeczności dostarczy diagnoza, tym skuteczniejsze i użyteczniejsze będą działania w późniejszych etapach oparte na jej wynikach. Z drugiej strony diagnoza musi być funkcjonalna, czyli służyć realizacji kolejnych działań. A to oznacza, że na jej przeprowadzenie potrzebny jest określony czas, a także zasoby ludzkie i finansowe. Doświadczenia we wdrażaniu metody wskazują, że diagnoza w praktyce może mieć dwojaki charakter. W sytuacji, w której nie ma pewności, jakie są kluczowe potrzeby mieszkańców, ja- kich sfer wspólnego życia społecznego dotyczą ich oczekiwania, diagnoza powinna być otwar- ta, powinna służyć identyfikacji potrzeb i potencjału w różnych sferach życia. Jeżeli jednak ini- cjatorzy wdrażania metody mają doświadczenia w pracy w określonym obszarze (np. ekologii, sportu czy turystyki) lub wiedzą, że jest on ważny dla większości mieszkańców, to mogą prze- prowadzić diagnozę ukierunkowaną na potrzeby i potencjał lokalny w tej właśnie dziedzinie. Oprócz rozpoznania potrzeb społecznych (co jest podstawą do stworzenia wspólnej wizji i okre- ślenia dobra wspólnego) i identyfikacji lokalnego potencjału (co z kolei przyda się w budowaniu partnerstwa i planowaniu wspólnych działań) diagnoza pełni jeszcze jedną ważną funkcję. Jest sposobem nawiązania dialogu z mieszkańcami . Komunikowanie się z nimi zarówno ze strony ini- cjatorówwdrażania metody, jak i jej realizatorów na późniejszych etapach jest niezwykle istotne. Chodzi nie tylko o informowanie członków lokalnej społeczności o tym, co się dzieje, lecz także o zbieranie ich opinii, sugestii i propozycji dotyczących wspólnych działań. Dialog to również spo- sób na przekonywanie, budowanie wzajemnego zaufania, prowadzenie działań animacyjnych, a w konsekwencji na zaangażowanie się mieszkańców w działania partnerstwa lokalnego. Różne oczekiwania mieszkańców czasami wydają się trudne do pogodzenia, ale trzeba pamiętać, że za nimi stoją podobne potrzeby, np. kontaktu z inny- mi ludźmi, akceptacji, przynależności. Żeby jednoczyć mieszkańców, budo- wać realną wspólnotę, trzeba poszukać takiej wizji społeczności lokalnej, która będzie łączyć te oczekiwania . Wspólna wizja powstaje na podstawie rozpoznanych potrzeb mieszkańców, jest rodzajem wspólnego mianownika dla niekiedy zróżnicowanych oczekiwań i dążeń. Z reguły można znaleźć coś, co łączy różne po- trzeby, może nie zaspokaja ich od razu, ale stanowi krok w stronę ich spełnienia. Coś w rodzaju konsensusu łączącego dążenia do zaspokajania potrzeb, jeżeli nie wszystkich, to przynajmniej znacznej części mieszkańców. Dzięki temu otwiera się możliwość włączenia się we wspólne działania wielu mieszkańców, organizacji, instytucji. Im szersza wspólna wizja, tym potencjalnie więcej będzie stron chętnych do zaangażowania się w jej realizację. Wspólna wizja