METODA ANIMACJI SPOŁECZNOŚCI LOKALNYCH NA RZECZ DOBRA WSPÓLNEGO

42 | Na rysunku widać podstawowe powiązania pięciu głównych elementów metody. Diagnoza pozwala sformułować wspólną wizję, ta jest podstawą zbudowania wokół niej partnerstwa lokalnego, które określa dobro wspólne wyznaczające spodziewane korzyści społeczne. Ale diagnoza dostarcza również informacje przydatne bezpośrednio do stworzenia partnerstwa, sformułowania dobra wspólnego czy określenia korzyści społecznych. Z kolei osiągane korzy- ści społeczne są swojego rodzaju punktem odniesienia do oceny i ewentualnych zmian – o ile to konieczne – sformułowanego dobra wspólnego, sprawności działania partnerstwa, trafno- ści wspólnej wizji czy użyteczności diagnozy społeczności lokalnej. Diagnoza, czyli rozpoznanie potrzeb i potencjału społeczności lokalnej, to punkt wyjścia do dalszych działań, a także ich punkt odniesienia, dłu- gofalowy cel prowadzonych działań. Aktywność na rzecz dobra wspólne- go służy zaspokajaniu potrzeb zbiorowych i indywidualnych mieszkańców, więc konieczne jest ich poznanie. Podobnie jak zidentyfikowanie potencjału społeczności, na którym będzie można oprzeć wdrażanie metody. Kluczową częścią diagnozy jest rozpoznanie potrzeb społecznych . Analizując potrzeby spo- łeczności lokalnej, warto wziąć pod uwagę obiektywne uwarunkowania lokalne, np. stan czysto- ści powietrza, dostęp mieszkańców do przedszkoli, szkół, ośrodków zdrowia, instytucji kultury czy też lokalne tradycje, zwyczaje, doświadczenia w działaniach wspólnotowych. Najważniejsze są opinie, odczucia i preferencje samych mieszkańców. Tym, co wyróżnia metodę animacji spo- łeczności lokalnych na rzecz dobra wspólnego, jest bezpośrednie zwrócenie się do mieszkań- ców z pytaniem nie tyle o ich problemy – to prowokuje zawsze negatywny kontekst – ile o ich oczekiwania, marzenia, wizje dobrostanu, co z kolei motywuje pozytywnie. Z takiego podejścia płynie dodatkowy bodziec zachęcający członków społeczności do działania. Diagnoza potrzeb daje także możliwość poznania subiektywnych oczekiwań, preferencji mieszkańców, odwołanie się do nich zwiększa szansę na to, że mieszkańcy włączą się we wspólne działania. Drugim składnikiem diagnozy powinno być rozpoznanie lokalnego potencjału , możliwości, na których będzie można oprzeć wspólne działania. Potencjał to przede wszystkimmieszkańcy, ich wzajemne relacje, poziom zaufania, cechy demograficzne i dotychczasowe zaangażowanie w działania na rzecz społeczności. To również władze lokalne, instytucje publiczne, organizacje społeczne i inne podmioty, które zaspokajają potrzeby mieszkańców. Rozpoznanie potencjału lokalnego pozwoli z jednej strony określić obszary potrzeb społecznych, w których oferta działa- jących podmiotów jest niewielka lub w ogóle jej nie ma, z drugiej – wykorzystać wiedzę o istnie- jącym potencjale przy planowaniu przyszłych działań i poszukiwaniu potencjalnych partnerów. Diagnoza społeczności lokalnej