METODA ANIMACJI SPOŁECZNOŚCI LOKALNYCH NA RZECZ DOBRA WSPÓLNEGO

20 | Konkluzją tej teorii jest dowiedzenie przez Ostrom, że możliwe jest samodzielne zarządzanie dobrami wspólnymi przez lokalne społeczności z korzyścią dla tych wspólnot i ich mieszkań- ców. Teoria została wykorzystana do stworzenia metody animacji, w której dobro wspólne jest celem i przedmiotem wspólnych działań mieszkańców społeczności lokalnej, a jednocześnie stanowi główny motor napędzający aktywność lokalną. Wybór dobra wspólnego jako podstawy metody animacji nie wynikał tylko z mocnej podbu- dowy naukowej, lecz także z chęci upowszechnienia i zakorzenienia tego pojęcia w mieszkań- cach społeczności lokalnych. Choć w pierwszej dekadzie XXI wieku było ono obecne w deba- cie publicznej, nie przekładało się powszechnie na praktykę życia społecznego. W ogólnopol- skim badaniu Diagnoza Społeczna 2009 sprawdzono wskaźnik wrażliwości Polaków na na- ruszenia dobra wspólnego, składający się z odpowiedzi na kilka pytań dotyczących stosunku Polaków do sytuacji, w których dobro indywidualne realizuje się kosztem dobra wspólnego, np. niesłuszne pobieranie zasiłku dla bezrobotnych. Okazało się, że prawie połowa Polaków (49 proc.) jest niewrażliwa na naruszenia dobra wspólnego 8 . W 2005 roku, a więc trzy lata przed opracowaniem metody, Polacy pytani o to, jakie wartości są dla nich najważniejsze, naj- częściej wskazywali te związane z osobistym dobrostanem: szczęście rodzinne (84 proc. ba- danych) i zachowanie dobrego zdrowia (69 proc.). Pomyślność ojczyzny, czyli dobro wspólne, wybrało jedynie 8 proc. dorosłych Polaków 9 . Metoda poza dobrem wspólnym opiera się jeszcze na czterech kluczowych fundamentach: diagnozie społeczności lokalnej, wspólnej wizji, partnerstwie lokalnym oraz korzyściach społecznych. Układają się one w pięcioelementową, spójną logicznie całość: diagnoza pozwala określić potrzeby i potencjał społeczności, a to daje możliwość sformułowania odpowiadającej imwspólnej wizji, która łączy mieszkańców i pozwala zbudować partnerstwo lokalne, złożone z instytucji, firm, organizacji i osób, które chcą tę wizję realizować. Partnerstwo konkretyzuje swoją aktywność na określonym dobru wspólnym, które wynika ze wspólnej wizji. Działania partnerstwa mają w konsekwencji nie tylko umacniać dobro wspólne, lecz także przynosić korzyści dla mieszkańców i całej społeczności. 8 Diagnoza Społeczna 2009. Warunki i jakość życia Polaków. Raport, Rada Monitoringu Społecznego, Warszawa 2015. 9 Wartości i normy w życiu Polaków, komunikat z badań BS/133/2005, CBOS, Warszawa, sierpień 2005.